یک مسأله اساسى که منشأ خیلى از ابهامات شده، این است که برخى گمان مى کنند چون ولایت ائمه اطهار(علیهم السلام) را قبول دارند، اگر هر گناهى را انجام دهند، آمرزیده مى شوند و از طرف دیگر اگر کسى ولایت ائمه(علیهم السلام) را قبول نداشته باشد، هر چند عبادات زیادى انجام دهد، خداوند از او نمى گذرد و به جهنم مى رود.
بر این اساس ـ و با توجه به روایات زیادى که در این باره وجود دارد ـ کسانى تصور مى کنند همین که شیعه هستند و ائمه اثنا عشر را دوست دارند، اگر گناهى نیز مرتکب شوند، مشمول شفاعت ائمه معصومین(علیهم السلام) قرار مى گیرند. آنها چنین مى پندارند که اگر بر فرض در روضه امام حسین(علیه السلام) شرکت کنند و خود را شبیه گریه کنندگان قرار دهند، با توجه به روایت: «من بکى اَوْ اَبکى اَوْ تباکى للحسین وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»1 همه گناهانشان آمرزیده مى شود. اگر کسى با این دید به روایت نگاه کند، از یک طرف باعث مى شود دیگر هیچ ابایى از گناه کردن نداشته باشد; زیرا فکر مى کند مثلا سینه زدن در یک شب عاشورا و تباکى براى سیدالشهدا(علیه السلام)، جبران همه گناهان او را مى کند، از سوى دیگر چنین فردى نسبت به کسانى که امامت ائمه معصومین(علیهم السلام) را قبول ندارند، بیش از حد بدبین مى شود. روایتى هم به این مضمون داریم که اگر کسى ولایت اهل بیت(علیهم السلام) را قبول نداشته باشد، اگر بین رکن و مقام عبادت کند به طورى که مثل مشک خشکیده اى شود، خداوند او را به جهنم مى برد.
صرف نظر از این که آیا سند چنین روایاتى صحیح است یا خیر، بیان چند نکته در این خصوص ضرورى است که در ادامه به آنها اشاره مى کنیم.
1. البته عین این عبارت در روایات نیامده است، ولى شبیه و مضمون آن را در روایات داریم. براى نمونه ر. ک: حاج شیخ عباس قمى، نفس المهموم، فصل دوم، ح 13 و 14.
